Het beloofde vleugje GP-machine voor iedereen, was overigens geen vluchtige marketingpraat. Net zoals de NS500 kreeg de NS400R immers een vloeistofgekoelde tweetakt 90° V3 aangemeten - een bijzondere motorconfiguratie met twee cilinders vooraan en een enkele cilinder achteraan, waardoor het blok een stuk slanker en compacter werd. Ook de cilinders kwamen rechtstreeks overgewaaid van de GP-machine, inclusief met carbide, nikkel en silicium behandelde cilinderwanden voor een hogere duurzaamheid en lagere wrijving.

Het technologische hoogtepunt was evenwel het zogenaamde ATAC, kort voor Auto-Controlled Torque Amplification Chamber. Dat systeem monitorde het motortoerental en stuurde op basis daarvan de vlinderklep aan in de uitlaatlijn, die het volume van de uitlaatkamer kon vergroten of verkleinen (via een extra kamer in de uitlaatlijn, net na de uitlaatpoort). Een knap staaltje techniek - waarmee destijds door meerdere merken werd geëxperimenteerd (cfr. Suzuki AEC en Yamaha YPVS), waardoor het blok veel koppelrijker voor de dag kwam bij lage en middelhoge toeren, en erg hard liep bovenin, met een destijds opzienbarende top van 202 km/u. Alles opgeteld puurde de NS400R dik 59 pk en 50 Nm uit zijn 387cc, bij respectievelijk 8.500 en 8.000 omwentelingen. Een peulenschil tegenover de 120 pk bij 11.000 toeren van Fast Freddie’s NS500, maar prestaties die kunnen tellen voor ‘een 400’je’.